ਮਨ ਦੇ ਐਸੇ ਮਲੀਨ ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ ‘ਨਜ਼ਰੀਏ’ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਦੁਨੀਆਂ ਅੰਦਰ -

ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਸ ਵਿਸ਼ਾਲ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਵਿਚਰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਜਿਉਂਦਿਆਂ- ਜਾਗਦਿਆਂ ਹੀ, ਉਹ ਜੀਵ, ‘ਭੂਤਾਂ-ਪਰੇਤਾਂ’ ਵਾਲੀ ‘ਇਕੱਲ’ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ‘ਹਉਮੈ’ ਦੀ ‘ਇਕੱਲ-ਕੋਠਰੀ’ (solitary cell) ਵਿਚ ਪਲਚ-ਪਲਚ ਕੇ ਆਪਣਾ ਅਮੋਲਕ ਜੀਵਨ ਅਜਾਈ ਗਵਾਉਂਦਾ ਹੈ।

ਐਸਾ ਜੀਵ, ਆਪ ਭੀ ‘ਘੋਰ ਨਰਕ’ ਭੋਗਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਇਸ ਸੁਹਾਵਣੀ ਕਾਇਨਾਤ ਨੂੰ ਭੀ ਆਪਣੀ ਈਰਖਾ, ਦਵੈਤ, ਵੈਰ-ਵਿਰੋਧ ਦੀ ਗੁੱਝੀ ਅੱਗ ਲਾਈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਸਮੁੱਚੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਅਜੋਕੀ ਭਿਆਨਕ ਹਾਲਤ, ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਪ੍ਰਤੱਖ ਸਬੂਤ ਹੈ।

ਇਸੇ ਲਈ ਐਸੇ ਮਨਮੁਖ ਜੀਵ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਦੇ ਸਾਰੇ ਦੈਵੀ ‘ਗੁਣਾਂ’ ਅਤੇ ‘ਬਰਕਤਾਂ’, ਜਿਹਾ ਕਿ :-